HİKAYEMİZİ LÜTFEN OKUYUNUZ

 

                                                               MOR ELMA HİKAYESİ

Kış gelmiş, bahar gelmiş, ardından yaz mevsimi gelmiş. Havalar ısınınca ağaçlar meyve vermeye başlamış. Çeşit çeşit meyveler dalları süslemiş. Minik elmalar da dallarında büyümeyi bekliyorlarmış. Beklerken aralarında sohbet edip oyunlar oynuyorlarmış.

Minik elmaların biri, “Büyüyünce kırmızı büyük bir elma olacağım,” demiş. Diğeri, “Ben de kırmızı, sulu ve tatlı bir elma olacağım. Çocuklar en çok beni sevecekler,” demiş. O an bir gürültü kopmuş, hepsi bir ağızdan “Ben de, ben de, ben de!” diye bağırmaya başlamışlar.

Büyük elmaların biri minik elmaların bağrışmalarına son vermek amacıyla “Yeter artık, susun!” diye bağırmış. “Şimdi kontrol zamanı, haydi bakalım, kim yeterince kırmızı bir elma olmuş görelim,” demiş. Büyük elma diğer elmaları sırasıyla incelemeye başlamış.

Birinci elmaya, “Evet, sen yeterince kırmızı görünüyorsun,” demiş. Sıra ikinci elmaya gelmiş. “On puan, aferin sana, kırmızı büyük bir elma olmuşsun,” demiş. Diğer elmalara seslenmiş: “Herkes kırmızı, sulu ve tatlı bir elma olacak.” Kontrole devam etmiş.

Sıradaki elmayı kontrol edecekken karşısında farklı bir elma görmüş ve şaşırmış. Gözlüklerini çıkarıp takmış, bir daha bakmış. Evet, bu diğer elmalardan farklı bir elmaymış. Acaba bu bir çürük elma mı diye düşünmüş.

Bu elma mor renkliymiş, saklandığı yaprağın altından çıkmış, rengi mor, boyu da kısaymış. Ama konuşabiliyormuş. Diğer elmalar da kendilerinden farklı elmayı görmüş ve şaşırmışlar. Dikkatlice mor elmaya bakmışlar.

Büyük elma mor elmaya, “Merhaba, sen diğer elmalara göre biraz farklı görünüyorsun. Neden sen de diğerleri gibi kırmızı ve büyük bir elma değilsin?” demiş. Mor elma anlatmaya başlamış: “Ben diğerlerinden çok farklıyım.

Daha minicik bir çiçekken bile farklıydım. Küçücük bir çiçekken diğer elmalar gibi kırmızı bir elma olamayacağımı anladım ve yaprakların arasına saklandım. Oradan hiç çıkmadım. Kimsenin beni görmesini istemedim, çünkü benimle oynamayacaklar, benimle dalga geçecekler diye düşündüm.

Saklandığım yerden hiç çıkmadım, fakat bugün düşündüm de, bana yardımcı olurlar ve aralarına kabul ederlerse ben de onlar gibi konuşup oynayabilirim.” Büyük elma, “Haklısın, Mor Elma. Aslında bu ağaçtaki tüm elmalar aynı boyda ve renkte olmak zorunda değiller.

Çünkü kimimiz hızlı konuşuyoruz, kimimiz küçük, kimimiz büyük olabiliyoruz. Birbirimizi sahip olduğumuz özelliklerimizi kabul ederek tanımaya çalışırsak daha mutlu oluruz aslında. Aynı olmaya çalışmak hem hayatımızı yaşamayı zorlaştırıyor, hem de bizi mutsuz ediyor,” demiş ve mor elmaya dönerek, “Aferin sana, Mor Elma.

Bize farklılıkları kabul etmeyi ve böyle daha mutlu olabileceğimizi gösterdin,” demiş. Bunu duyan diğer elmalar mor elmaya teşekkür etmişler. Tanışıp arkadaş olmuşlar. Mor Elma onlara hiç bilmedikleri oyunları öğretmiş.

Onlar da Mor Elmaya yeni şarkıları öğretmişler. Tüm elmalar aslında birbirlerinden çok farklı özelliklere sahip olduklarını o gün öğrenmiş ve birbirlerini oldukları gibi kabul ederek gerçekten mutlu olmayı da o gün öğrenmişler.